Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη…

Η διαφοροποιημένη στάση Αθήνας και Πειραιά στο θέμα των πρόσφατων κινητοποιήσεων, εκτός από τα προφανή (μη ενιαία έκφραση του κλάδου, διχόνοια, επικοινωνιακά προβλήματα) έχει πολλές άλλες (κρυφές) παραμέτρους, που δεν θα έπρεπε να αγνοήσει κανείς.
Τι θέλω να πω…
Καταρχάς, δείχνει ότι επιτυχημένη κινητοποίηση είναι μονάχα η μαζική κινητοποίηση. Η διαφοροποίηση των δύο όμορων συλλόγων έχει επιφέρει τα εξής:


  1. Ο Πειραιάς (και η Αθήνα και όλη η Ελλάδα) ξεκινήσαμε την αναστολή της πίστωσης στον ΕΟΠΥΥ με δύο στόχους. Πρώτον, να πιέσουμε να πληρωθούμε τα οφειλόμενα και δεύτερον, να μη μαζέψουμε άλλα χρέη. Το πρώτο το επιτύχαμε μόνο εν μέρει. Το δεύτερο, η υπόλοιπη Ελλάδα το επέτυχε επίσης μερικώς. Σταματώντας την κινητοποίηση σταδιακά από την Τετάρτη και μετά, εκτελέσαμε ένα μεγάλο όγκο συνταγών (ενδεχόμενα ακάλυπτων επιταγών), αλλά σίγουρα λιγότερες από όσες θα εκτελούσαμε αν δεν κάναμε αναστολή. Ο Πειραιάς, αντίθετα, μη συντονιζόμενος με την Αθήνα, «κατάφερε» να εκτελέσει μέσα σε λίγες μέρες πολύ περισσότερες συνταγές από τον μέσο μηνιαίο όρο των φαρμακείων του. Αν αυτές  δεν πληρωθούν στην ώρα τους, μπορεί να οδηγήσουν πολλά φαρμακεία του Πειραιά στο λουκέτο.
  2. Η Αθήνα πάλι, κατάφερε να αποφύγει τις «τοξικές» συνταγές του ΕΟΠΥΥ. Όμως, με τον Πειραιά να εκτελεί έχασε το ζωτικής σημασίας μετρητό που θα έδινε στα φαρμακεία της τη δυνατότητα να καλύψουν κάποια τρέχοντα έξοδα και επιταγές ώστε να «βγάλουν τα έξοδά τους» να διατηρήσουν τη βιωσιμότητά τους.
Άρα, η διαφοροποίηση έβλαψε πολύ και τους δύο, για εντελώς διαφορετικούς λόγους.
Η άλλη παράμετρος έχει να κάνει με τους Συνεταιρισμούς.
Ο ΠΕΙΦΑΣΥΝ, μόλις θα άρχισε να συνειδητοποιεί την δυσχερέστατη θέση στην οποία θα βρεθεί τις επόμενες μέρες – μήνες. Ο τζίρος των φαρμακείων που εξυπηρετεί θα εκτιναχθεί μαζικά και απότομα, γεγονός που θα σημαίνει και ελλείψεις σε βασικά φάρμακα άμεσα, αλλά κυρίως, μεγάλη δυσκολία να πληρωθούν οι επιταγές του συνεταιρισμού, οι οποίες συνήθως λήγουν πριν τις επιταγές των φαρμακείων – πελατών του. Εκεί θα πρέπει να εξαντλήσει ίδια κεφάλαια και δανεισμό και αν φτάσουν… βέβαια, ούτε να φανταστώ δε θέλω τι θα γίνει αν η πληρωμή ΕΟΠΥΥ του Αυγούστου (συνταγές Ιουνίου) καθυστερήσει μετά την 31η του μήνα και αρχίσουν να «σκάνε επιταγές» μαζικά…. Ο ΠΕΙΦΑΣΥΝ, όπως και κάθε συνεταιρισμός ή φαρμακαποθήκη στη θέση του (ισχύει και για τις ιδιωτικές από τις οποίες ψωνίζουν τα φαρμακεία του Πειραιά), θα βρεθεί ένα βήμα από το λουκέτο.
Προσωπικά, αν ήμουν Διευθυντής του θα έβαζα ένα ορισμένο πλαφόν ανά φαρμακείο – πελάτη (πχ τον μέσο μηνιαίο τζίρο + 20%) και στη συνέχεια θα τον γυρνούσα στο μετρητό, μέχρι να αποκατασταθεί το πρόβλημα και να αρχίσει να εκτελεί η Αθήνα.
Μια ακόμη παράμετρος, σημαντική κατά τη γνώμη μου, είναι ότι τον Αύγουστο (εκτός από παχιές μύγες) θα έχουμε να περιμένουμε το τσεκ με τις συνταγές του Ιουνίου (αυτές που εκτελούμε στα φαρμακεία μας αυτές τις μέρες). Όλοι;; Όχι όλοι…. Η Αθήνα (και κάποιοι λίγοι νομοί ακόμη) δεν θα έχουν να περιμένουν πληρωμές. Άρα, όταν εμείς δεν θα πληρωθούμε και ο ΠΦΣ θα μας καλέσει σε κινητοποίηση, η Αθήνα (και οι υπόλοιποι) δεν θα έχουν κανένα λόγο να ακολουθήσουν. Άρα, το σπάσιμο της ενότητας αυτή τη στιγμή είναι τροχοπέδη για την ενότητα και στις επόμενες κινητοποιήσεις.
Όπως δείχνουν τα πράγματα, περνάμε στη δεύτερη φάση της μάχης…
Αν το υπόλοιπο του Απριλίου δεν εξοφληθεί, θα χρειαστεί (κατά ΠΦΣ) να επαναληφθεί η κινητοποίηση. Όμως, με νωπές ακόμη τις πληγές τις προηγούμενης τα ερωτήματα για την επιτυχία της νέας είναι πολλά. Το έγγραφο του ΕΟΠΥΥ που δίνει παράταση στην εκτέλεση των συνταγών ήταν μαχαιριά στην καρδιά της ενότητας και διαλύει την όποια προσπάθεια περιφρούρησης. Πέρα από τις ενέργειες περιφερειακών Συλλόγων με εξώδικα (και τις μηνύσεις που θα ακολουθήσουν) φρονώ ότι ο ΠΦΣ το αντιμετώπισε «ελαφρά τη καρδία» ενώ θα έπρεπε να αποτελεί για αυτόν «αιτία πολέμου» με ΕΟΠΥΥ και Υπουργείο Υγείας. Και αυτό γιατί πρόκειται μια εμφανώς παράνομη ενέργεια που διαλύει το μόνο αποτελεσματικό όπλο αγώνα που έχουμε, αυτό της αναστολής της πίστωσης. Αν αυτή η ενέργεια μείνει ως έχει, το έγγραφο δεν αποσυρθεί και τυχόν συνταγές που εκτελέστηκαν βάσει αυτού πληρωθούν, τότε στην επόμενη αναστολή (που αρχίζει ίσως την ερχόμενη εβδομάδα) όλοι θα κρατάμε συνταγές στα φαρμακεία μας, χορηγώντας επί πιστώσει τα φάρμακα «επειδή θα το κάνει και ο διπλανός» προσδοκώντας να τις εκτελέσουμε με τη λήξη της κινητοποίησης, όποτε και αν είναι αυτή.
Κοινώς… καληνύχτα συνάδελφοι και να ζούμε να θυμόμαστε τα φαρμακεία μας!
Θα παίξουμε ακριβώς το παιχνίδι του ΕΟΠΥΥ και των μνημονιακών συμφερόντων.Καθώς και το παιχνίδι «μεγαλοφαρμακοποιών» με αρκετό ακόμη λίπος, οι οποίοι περιμένουν τέτοιου είδους «ανωμαλίες» προκειμένου να οδηγηθεί μεγάλος αριθμός φαρμακείων στο λουκέτο, να μειωθούμε σε αριθμό και αυτοί να επωφεληθούν από μεγαλύτερο μέρος της (διαρκώς μειώμενης) πίτας. Ξέρουν ότι η αγορά θα μειωθεί, οπότε θέλουν πολύ να αρχίσουν να τη μοιράζονται με πολύ λιγότερους. Αυτό που τους διαφεύγει όμως είναι ότι στον Αρμαγεδώνα πέθαναν οι Δεινόσαυροι και έζησαν τα Τρωκτικα….
Δεν ξέρω, αν έπρεπε να διακόψουμε ή όχι την κινητοποίηση.
Προσωπικά έχω την άποψή μου, όμως η ιστορία είναι αυτή που δικαιώνει ή καταδικάζει μια ενέργεια.
Όμως, προς θεού, ότι κι αν κάνουμε από εδώ και στο εξής πρέπει να το κάνουμε όλοι μαζί. Χωρίς κομματικές γραμμές, χωρίς προσωπικές επιδιώξεις, χωρίς εγωισμούς. Άλλωστε, ο πραγματικός «εχθρός» είναι έξω και όχι μέσα. Μη δυσκολεύουμε και άλλο τη ζωή μας, αρκετά έχουν φροντίσει να μας τη δυσκολέψουν οι υπόλοιποι.
Και για να πάω ένα βήμα πιο πέρα, στην επόμενη κινητοποίηση πρέπει να έχουμε μαζί μας τους γιατρούς και τους λοιπούς υγειονομικούς. Είναι λυπηρό το φαινόμενο να υπονομεύουν οι γιατροί τον αγώνα μας για να φανούν «καλοί» στους ασθενείς. Και αυτοί απλήρωτοι είναι. Και αυτών η επιβίωση εξαρτάται από έναν χρεωκοπημένο οργανισμό σε ένα χρεωκοπημένο κράτος.
«Όλοι μαζί για την υγεία», αυτό πρέπει να είναι το σύνθημά μας!

ΥΓ: Ένα άλλο, θετικό αυτή τη φορά, αποτέλεσμα της διαφοροποίησης ήταν ότι διαλύθηκε μια και καλή ο μύθος των ατομικών συμβάσεων. Είδαμε, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ένα ποσοστό φαρμακείων δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το σύνολο του κόσμου. Μια τέτοια ενέργεια από μερίδα συναδέλφων θα τους οδηγούσε με ασφάλεια στην καταστροφή και μάλιστα πολύ γρήγορα.