Τα φαρμακεία μας αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στην ασφυκτική πολιτική των προμηθευτικών εταιριών και την αδυναμία αποπληρωμών του ασφαλιστικού ταμείου (ΕΟΠΥΥ). Οι θεωρητικές προσεγγίσεις τρίτων στις πλάτες μας και οι χαρακτηρισμοί περί έλλειψης ευαισθησίας προς την κοινωνία, δεν μπορούν να σταθούν σε δεδομένα πραγματικής οικονομίας, η οποία σήμερα παρουσιάζεται αδυσώπητη και αδιάλλακτη.
Η καθημερινή πρακτική σε όλο το φάσμα του Ελληνικού επιχειρείν, μας δείχνει: ότι με λόγια και υποσχέσεις δεν χορηγεί εμπόρευμα κανείς, το ίδιο συμβαίνει και στο χώρο της φαρμακευτικής αγοράς. Τα φαρμακεία μας βρίσκονται εγκλωβισμένα στις συμπληγάδες μεταξύ προμηθευτών και Ε.Ο.Π.Υ.Υ.
Τα φαρμακεία εδώ και δυο μήνες που εξέπνευσε η οικονομική υποχρέωση του Ε.Ο.Π.Υ.Υ επαληθεύοντας τον κοινωνικό τους χαρακτήρα συνέχισαν με κοινωνική συνείδηση να προμηθεύουν φάρμακα τον Ελληνικό λαό, δεχόμενοι ως αντίκρισμα τις τοξικές υποσχέσεις των ιθυνόντων, διότι όλοι γνωρίζαμε εξ” αρχής ότι ο εν λόγω ασφαλιστικός φορέας σχεδιάστηκε πρόχειρα και γρήγορα, σήμερα όμως όπως ήταν και λογικό και αναμενόμενο ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΑΛΛΟ φτάσαμε αναπόφευκτα σε οικονομικό αδιέξοδο και μαρασμό.
Καταδικάζουμε την κατάφωρη αδικία που συντελείται σε βάρος μας καταστρατηγώντας το Σύνταγμα που ορίζει:
“Αρθρο 2 - (Πρωταρχικές υποχρεώσεις της πολιτείας)
1. Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.
“Αρθρο 4 - (Ισότητα των Ελλήνων)
1. Oι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.
2. Oι Έλληνες και οι Eλληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις
5. Oι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη,
ανάλογα με τις δυνάμεις τους.
“Αρθρο 5 - (Ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας)
1. Kαθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Xώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.
2. Όλοι όσοι βρίσκονται στην Eλληνική Eπικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Eξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο. Aπαγορεύεται η έκδοση αλλοδαπού που διώκεται για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας.
3. H προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη. Kανένας δεν καταδιώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο περιορίζεται, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος.
4. Απαγορεύονται ατομικά διοικητικά μέτρα που περιορίζουν σε οποιονδήποτε Έλληνα την ελεύθερη κίνηση ή εγκατάσταση στη Χώρα, καθώς και την ελεύθερη έξοδο και είσοδο σ” αυτήν. Τέτοιου περιεχομένου περιοριστικά μέτρα είναι δυνατόν να επιβληθούν μόνο ως παρεπόμενη ποινή με απόφαση ποινικού δικαστηρίου, σε εξαιρετικές περιπτώσεις ανάγκης και μόνο για την πρόληψη αξιόποινων πράξεων, όπως νόμος ορίζει.
“Αρθρο 12 - (Δικαίωμα συνεταιρισμού)
1. Oι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνιστούν ενώσεις και μη κερδοσκοπικά σωματεία, τηρώντας τους νόμους, που ποτέ όμως δεν μπορούν να εξαρτήσουν την άσκηση του δικαιώματος αυτού από προηγούμενη άδεια.
2. Tο σωματείο δεν μπορεί να διαλυθεί για παράβαση του νόμου ή ουσιώδους διάταξης του καταστατικού του, παρά μόνο με δικαστική απόφαση.
3. Oι διατάξεις της προηγούμενης παραγράφου εφαρμόζονται αναλόγως και σε ενώσεις προσώπων που δεν συνιστούν σωματείο.
4. Oι γεωργικοί και αστικοί συνεταιρισμοί κάθε είδους αυτοδιοικούνται σύμφωνα με τους όρους του νόμου και του καταστατικού τους και προστατεύονται και εποπτεύονται από το Kράτος, που είναι υποχρεωμένο να μεριμνά για την ανάπτυξή τους.
5. Eπιτρέπεται η σύσταση με νόμο αναγκαστικών συνεταιρισμών που αποβλέπουν στην εκπλήρωση σκοπών κοινής ωφέλειας ή δημόσιου ενδιαφέροντος ή κοινής εκμετάλλευσης γεωργικών εκτάσεων ή άλλης πλουτοπαραγωγικής πηγής, εφόσον πάντως εξασφαλίζεται η ίση μεταχείριση αυτών που συμμετέχουν.
“Αρθρο 17 - (Προστασία της ιδιοκτησίας, απαλλοτρίωση)
1. H ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Kράτους, τα δικαιώματα όμως που απορρέουν από αυτή δεν μπορούν να ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος.
2. Kανένας δεν στερείται την ιδιοκτησία του, παρά μόνο για δημόσια ωφέλεια που έχει αποδειχθεί με τον προσήκοντα τρόπο, όταν και όπως ο νόμος ορίζει, και πάντοτε αφού προηγηθεί πλήρης αποζημίωση, που να ανταποκρίνεται στην αξία την οποία είχε το απαλλοτριούμενο κατά το χρόνο της συζήτησης στο δικαστήριο για τον προσωρινό προσδιορισμό της αποζημίωσης. Aν ζητηθεί απευθείας ο οριστικός προσδιορισμός της αποζημίωσης, λαμβάνεται υπόψη η αξία κατά το χρόνο της σχετικής συζήτησης στο δικαστήριο.
**’Αρθρο 22 - (Προστασία της εργασίας)
1. H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Kράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού.
Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας.
Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας.
2. Mε νόμο καθορίζονται οι γενικοί όροι εργασίας, που συμπληρώνονται από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας συναπτόμενες με ελεύθερες διαπραγματεύσεις και, αν αυτές αποτύχουν, με τους κανόνες που θέτει η διαιτησία
3. Νόμος ορίζει τα σχετικά με τη σύναψη συλλογικών συμβάσεων εργασίας από τους δημόσιους υπαλλήλους και τους υπαλλήλους οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης ή άλλων νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου.
4. Oποιαδήποτε μορφή αναγκαστικής εργασίας απαγορεύεται.
Eιδικοί νόμοι ρυθμίζουν τα σχετικά με την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών σε περίπτωση πολέμου ή επιστράτευσης ή για την αντιμετώπιση αναγκών της άμυνας της Xώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από θεομηνία ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, καθώς και τα σχετικά με την προσφορά προσωπικής εργασίας στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης για την ικανοποίηση τοπικών αναγκών.
Eιδικοί νόμοι ρυθμίζουν τα σχετικά με την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών σε περίπτωση πολέμου ή επιστράτευσης ή για την αντιμετώπιση αναγκών της άμυνας της Xώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από θεομηνία ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, καθώς και τα σχετικά με την προσφορά προσωπικής εργασίας στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης για την ικανοποίηση τοπικών αναγκών.
5. Tο Kράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, όπως νόμος ορίζει.
Αρθρο 23 - (Συνδικαλιστική ελευθερία)
1. Tο Kράτος λαμβάνει τα προσήκοντα μέτρα για τη διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεμπόδιστη άσκηση των συναφών μ” αυτή δικαιωμάτων εναντίον κάθε προσβολής τους, μέσα στα όρια του νόμου.
2. H απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων.
Aπαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς και σ” αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας. Tο δικαίωμα προσφυγής σε απεργία των δημόσιων υπαλλήλων και των υπαλλήλων της τοπικής αυτοδιοίκησης και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, καθώς και του προσωπικού των κάθε μορφής επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας, που η λειτουργία τους έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου, υπόκειται στους συγκεκριμένους περιορισμούς του νόμου που το ρυθμίζει. Oι περιορισμοί αυτοί δεν μπορούν να φθάνουν έως την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας ή την παρεμπόδιση της νόμιμης άσκησής του.
Aπαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς και σ” αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας. Tο δικαίωμα προσφυγής σε απεργία των δημόσιων υπαλλήλων και των υπαλλήλων της τοπικής αυτοδιοίκησης και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, καθώς και του προσωπικού των κάθε μορφής επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας, που η λειτουργία τους έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου, υπόκειται στους συγκεκριμένους περιορισμούς του νόμου που το ρυθμίζει. Oι περιορισμοί αυτοί δεν μπορούν να φθάνουν έως την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας ή την παρεμπόδιση της νόμιμης άσκησής του.
Οι εξαγγελίες των τελευταίων ημερών από πλευράς Υπουργείου, πέφτουν σε ένα βαθύ νομικό κενό με καταπάτηση των παραπάνω άρθρων του συντάγματος.
I. Προτάσσοντας ως εθνικό καθήκον του μέσου φαρμακοποιού, την εκτέλεση συνταγών και συνεχίζοντας την πίστωση σε έναν οργανισμό που αρνείται να καταβάλλει ποσά λόγω οικονομικής αδυναμίας, τρέχοντα και παλαιότερα οφειλόμενα για διάστημα πάνω από τη δυνατότητα απορρόφησης αυτών από το μέσο φαρμακείο. Η οικονομική αδυναμία που μεταγγίζει ιογενώς ο ΕΟΠΥΥ στην αγορά, καταλήγει στη λύση της κοινωνικής ασφάλισης και άρει αυτόματα την ασφαλιστική κάλυψη των Ελλήνων πολιτών, με μία κίνηση που προσβάλει το σύνταγμα και τα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών.
II. Δημιουργώντας συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού στην αλυσίδα διακίνησης του φαρμάκου αφού σήμερα για τον μήνα Μάιο οι φαρμακοποιοί της περιφέρειας (μέσω ΔΙΑΣ) παραμένουν ακόμη ανεξόφλητοι. Κατ‘ επέκταση η ανισότητα μεταφέρεται στην αγορά σε κάθε ιδιωτική αποθήκη και προμηθευτικό συνεταιρισμό που διαχωρίζουν και αξιολογούν τους πελάτες τους σε ιδιαίτερα εκτεθειμένους και λιγότερο και προσαρμόζοντας ανάλογα και την συναλλακτική πολιτική τους. Αυτή είναι μια ερμηνεία του συντάγματος που καταντά οξύμωρη, τη στιγμή που το Κράτος οφείλει να προασπίζει τις οικονομικές μονάδες και τους εργαζόμενους αλλά και να προάγει την ανάπτυξη τους
III. Υπάρχει σαφής προσβολή των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των φαρμακοποιών τόσο από τα αποτελέσματα της οικονομικής ασφυξίας που δημιουργεί η αθέτηση των οικονομικών υποχρεώσεων του ασφαλιστικου οργανισμού όσο και από την προσπάθεια ενοχοποίησής τους από ΜΜΕ και πολιτικά πρόσωπα, τη στιγμή που ο μαθηματικός λογισμός είναι απλός: πως είναι δυνατόν να επιζήσει κάποιος οικονομικά λειτουργώντας μόνον με την πράξη της ΑΦΑΙΡΕΣΗΣ; Η αφαίρεση οδηγεί πάντα σε ελλείμματα. Από την στιγμή που δεν καταβάλλεται στο φαρμακείο τίποτα άλλο παρα μόνον η συμμετοχή του ασθενούς, από τη μια και από την άλλη οι προμηθευτές και ΕΟΠΥΥ ζητούν μετρητά και πίστωση αντίστοιχα. Η άρνηση καταβολής των οφειλομένων δαπανών, από πλευράς του κράτους στους φαρμακοποιούς, αλλά και η συνεχής ασυνέπεια του, οδηγεί σε απαξίωση την άλλοτε εύρωστη επιχείρηση που ονομάζουμε φαρμακείο και που σήμερα φιγουράρει με φόντο την Τειρεσίας Α.Ε. Η μελέτη της οικονομικής συμπεριφοράς του μέσου φαρμακείου έχει δείξει ότι εκτός της καλής αξιολόγησης που έχασε εδώ και ένα χρόνο περίπου χρόνο από τις τράπεζες, σήμερα οι τελευταίες το εντάσσουν πλέον πρώτο στην πυραμίδα των επισφαλών επιχειρήσεων. Με δυο λόγια πολιτικοί και ομάδα δημοσιογράφων ζητούν από το μέσο φαρμακείο που είναι έτοιμο ‘’να σκάσει’’, έξτρα χρηματοδότηση, κύριοι δεν τυπώνουμε χρήμα στα φαρμακεία !!!
IV. Ο περιορισμός της συνδικαλιστικής ελευθερίας είναι σκανδαλώδης με τις απειλές και τις προκλήσεις στην προσπάθεια χειραγώγησης και εμπλοκής της άσκησης των νόμιμων δικαιωμάτων μας. Η νομοτελειακή ολοκλήρωση της σχέσης μας με τον ΕΟΠΥΥ εκφράζεται χειρόγραφα με την συλλογική σύμβαση την οποία υπέγραψε ο εξουσιοδοτημένος από τα πρωτοβάθμια όργανά μας ΠΦΣ. Όποια αλλαγή της σύμβασης δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από το νόμο ακόμα και αν ό ένας συμβαλλόμενος είναι ο ΕΟΠΥΥ και δίχως την σαφή συναίνεσή από μέρους μας.
Μέσα στα πλαίσια κατάρτισής της συλλογικής αναλύθηκαν εκτενώς τόσο τα δικαιώματα όσο και οι υποχρεώσεις των συμβαλλόμενων. Μέσα στα πλαίσια αυτών των υποχρεώσεων ο ΕΟΠΥΥ οφείλει να πληρώνει τα φαρμακεία σε 45 ημέρες από την κατάθεση της δαπάνης. Ο όρος αυτός από μόνος του επιβάλλει οικονομικό προγραμματισμό όλων μας γύρω από την παράμετρο 45 η οποία με τα πυθαγόρεια μαθηματικά του ΕΟΠΠΥ πήγε κιόλας στο 90 σε διάστημα 3 μηνών από την ίδρυση του Οργανισμού. Αυτό έχει φέρει ήδη τα δυσχερή αποτελέσματά του και με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στην επιλογή αναστολής της επί πιστώσει εκτέλεσης συνταγών η οποία δεν θα γεννήσει ούτε κέρδη αλλά το πιο σημαντικό ούτε περαιτέρω έκθεση σε τρίτους.
Παναγιώτης Α Ζαρογουλίδης
Φαρμακοποιός ΜΒΑ
