“Μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα…”
(Προς Θεσσαλονικείς Α’)
Επιχειρήστε για δύο μονάχα ημέρες να μην ανοίξετε την τηλεόραση, να μη διαβάσετε εφημερίδες, να μην ακούσετε (ειδησεογραφικό) ραδιόφωνο και να μην διαβάσετε «τρομοπόστ» στο facebook, στα blogs και στο twitter. Το επιχείρησα πριν λίγο καιρό και συνειδητοποίησα ότι η καθημερινότητά μας χωρίς αυτά δεν είναι και τόοοοσο μαύρη. Ότι δεν έχει πέσει – ακόμη – ο ουρανός στα κεφάλια μας, ότι δε βρέχει αίμα κάθε μέρα και πως με χρεωκοπία, default, PSI, ΔΝΤ, Τρόικα ή χωρίς, η ζωή εξακολουθεί στα απλά της πράγματα να κυλάει όπως και πριν. Ας πούμε κάποιοι πολύ καλοί μου φίλοι παντρεύονται. Άλλοι ερωτεύτηκαν μετά από καιρό. Άλλοι έκαναν παιδάκια. Άλλοι, δυστυχώς είναι πολύ άρρωστοι, άλλοι έφυγαν αιφνίδια και πρόωρα. Όταν απομονώσεις τον επικοινωνιακό πόλεμο και εστιάσεις στην πραγματική ζωή, βλέπεις πως άλλα είναι τα σημαντικά. Κι αυτά δεν μπορούν να μας τα πάρουν!
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για να δείξω ότι ο μεγαλύτερος εχθρός, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για όλους μας είναι να μαυρίσει η ψυχή μας, να βλέπουμε απαισιόδοξα την καθημερινότητά μας, να παραιτηθούμε από τα όνειρά μας. Έχουν βαλθεί να μας πείσουν με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους ότι δεν έχουμε μέλλον. Το μέλλον όμως είναι μια αφηρημένη έννοια. Αυτό που έχουμε στα σίγουρα είναι το παρόν. Αυτό ζούμε και δυστυχώς το ζούμε μια μόνο στιγμή πριν γίνει παρελθόν και ανάμνηση, πριν το χάσουμε οριστικά. Και οι αναμνήσεις είναι στο τέλος ό,τι μας απομένει, οπότε είναι επιβεβλημένο να είναι όμορφες!
Όλοι μας, είτε από επιλογή, είτε από «οικογενειακή διαδοχή» ταχθήκαμε να υπηρετούμε ένα λειτούργημα πολύ σημαντικό για το κοινωνικό σύνολο. Στα προηγούμενα χρόνια, ο ρόλος μας – με σημαντική δική μας ευθύνη – απαξιώθηκε. Δε φροντίσαμε να δείξουμε στην κοινωνία τι υπηρεσίες της παρέχουμε. Δε φροντίσαμε να αναβαθμίσουμε τις υπηρεσίες αυτές για να προσαρμοστούν στις σύγχρονες ανάγκες. Δε φροντίσαμε να δείξουμε το πώς τα φαρμακεία βοηθούν στην εξοικονόμηση πόρων από άλλους τομείς του συστήματος υγείας. Δε φροντίσαμε να κάνουμε αποτελεσματικές και ουσιαστικές συνέργειες με τους άλλους κρίκους του συστήματος υγείας (γιατροί, νοσηλευτές κ.α.) προς όφελος των ασθενών. Δε φροντίσαμε να αξιοποιήσουμε το μεγαλύτερο κεφάλαιό μας, την επιστημονική μας υπόσταση, και να την βελτιώνουμε συνεχώς στα πλαίσια μιας ουσιαστικής και αποτελεσματικής δια βίου εκπαίδευσης. Δε φροντίσαμε να απαιτήσουμε από την πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της ως προς την ουσιαστική αναβάθμιση του συστήματος υγείας με άξονα το φαρμακείο, δίνοντάς του ουσιαστική νομοθετική και θεσμική κάλυψη για υπηρεσίες που ούτως ή άλλως παρέχει κι επιπλέον κατεύθυνση, μέσω της δια βίου εκπαίδευσης και σε νέες τέτοιες υπηρεσίες. Επιπλέον, δε φροντίσαμε να εκσυγχρονίσουμε εμπορικά τις επιχειρήσεις μας, κάνοντάς τες ανταγωνιστικές με όρους αγοράς σε όλα εκείνα τα προϊόντα που βρίσκονται και σε άλλα κανάλια διανομής. Πέφταμε έτσι θύματα της κάθε επιτήδειας εταιρίας που γέμιζε τα ράφια μας με κάθε είδους απίθανα προϊόντα σε τεράστιες ποσότητες, με ελάχιστες μικροεκπτώσεις και «προσφορές» που δεν μπορούσαν καν να αγγίξουν αυτές άλλων καναλιών διανομής. Και το κάναμε αυτό διότι διαπραγματευόμασταν μόνοι μας και με μόνο κριτήριο να έχουμε πιο φορτωμένα ράφια από το διπλανό μας φαρμακείο, τον –προ ΔΝΤ- «εχθρό» μας.
Κι ενώ γινόντουσαν όλα αυτά ήμασταν «ευτυχισμένοι». Γιατί λειτουργούσαμε σε μια «προστατευμένη» αγορά, που έτρεχε με 15% το χρόνο. Με σταθερές λιανικές τιμές, με εξασφαλισμένη πελατεία, λόγω πληθυσμιακών, αποστάσεων κλπ και με μια αγορά παραφαρμάκου που μέσα στη γενικότερη καταναλωτική φρενίτιδα των τελευταίων χρόνων, δούλευε από ικανοποιητικά έως πολύ καλά, παρά τις εγκληματικές επιλογές και την προβληματική διαχείρισή μας. Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε όλους τους συναδέλφους, αλλά στη συντριπτική πλειονότητα αυτών.
Όμως μια ηλιόλουστη ημέρα του Απριλίου του 2010, λίγες λέξεις από το στόμα του πρώην Πρωθυπουργού, με ειδυλλιακό φόντο τα καταγάλανα νερά και τα γραφικά σπίτια του Καστελόριζου, άλλαξαν τα πάντα. Η λέξεις Τρόικα, ΔΝΤ, Μνημόνιο μπήκαν στη ζωή μας και η περίοδος των παχιών αγελάδων πέρασε ανεπιστρεπτί. Από τότε έχουν περάσει δύο χρόνια. Που προσωπικά μου φάνηκαν αιώνας. Που μας «γέρασαν» όλους από την αβεβαιότητα και την αγωνία της καθημερινότητας. Ένας καινούριος φόρος κάθε μέρα, καινούρια ταμεία, καινούριες συνταγές, καινούριες εγκύκλιοι, άγχος, κατήφεια στο κλάδο αλλά και εκτός αυτού που μας επηρέασε όλους. Έπρεπε να δώσουμε μάχη για να κρατήσουμε κάποια ελάχιστα κεκτημένα, έπρεπε να δώσουμε μάχη για να πείσουμε την κοινή γνώμη ότι δεν ευθυνόμαστε οι φαρμακοποιοί για όλα τα δεινά του τόπου. Έπρεπε να δώσουμε μάχη για να κρατήσουμε τις δουλειές μας. Για να είμαστε, δυο χρόνια μετά, (σχεδόν) όλοι εδώ. Και εν πολλοίς το καταφέραμε.
Και τώρα; Τώρα μετανιώνουμε που στις καλές εποχές δεν είχαμε φροντίσει να αλλάξουμε και να εκσυγχρονιστούμε. Τώρα συνειδητοποιούμε ότι έπρεπε να το είχαμε πράξει πιο πριν, όταν είχαμε και τα χρήματα και την νηφαλιότητα και την πολιτική στήριξη να το κάνουμε. Τότε όμως δεν το θέλαμε και δε μας ενδιέφερε.
Όμως ποτέ δεν είναι αργά. Παίξαμε «κατενάτσιο» δυο χρόνια τώρα. Δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε το μηδέν στην άμυνα, αλλά τουλάχιστον είμαστε ακόμη στον αγώνα. Κι έχουμε πάντα ελπίδες. Μόνο που πρέπει επιτέλους να προσαρμοστούμε στη σύγχρονη εποχή και στις απαιτήσεις της. Τα ψέματα τελείωσαν, οι δικαιολογίες είναι καλές, αλλά δε λύνουν προβλήματα και η μεμψιμοιρία δε βοηθάει. Όλα αυτά που δε φροντίσαμε να κάνουμε στο παρελθόν, πρέπει να γίνουν σε ένα αφιλόξενο και διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, χωρίς τα οικονομικά κεφάλαια και τις ευνοϊκές συνθήκες του παρελθόντος. Όμως, επειδή το ένστικτο της επιβίωσης είναι πολύ ισχυρό στον άνθρωπο, επειδή οι μεγαλύτερες αλλαγές και τα μεγαλύτερα βήματα προς τα εμπρός έγιναν κάτω από τις πιο δύσκολες και πιεστικές συνθήκες, επειδή ο κάθε άνθρωπος μπορεί να βγάλει έναν εαυτό που ίσως ποτέ δεν πίστευε ότι κρύβει μέσα του, είμαι αισιόδοξος.
Στηριχθείτε στις δυνάμεις σας. Αυτό-οργανωθείτε σε συνεργασία με άλλους συναδέλφους σας με τους οποίους θεωρείτε πως μοιράζεστε τα ίδια μυαλά κι έχετε τους ίδιους στόχους. Αναζητείστε τις λύσεις που ικανοποιούν καλύτερα τις δικές σας ανάγκες, ανάλογα με την περιοχή, την πελατεία και την οργάνωση του φαρμακείου σας. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, ούτε λύσεις – πανάκεια για όλους.
Μην περιμένετε από τον ΠΦΣ, τους Συλλόγους, τους Συνεταιρισμούς. Ο κόσμος δεν αλλάζει από ήδη οργανωμένες δομές, γιατί αυτές είναι που έχουν τις μεγαλύτερες εσωτερικές άμυνες, που εμφανίζουν τις μεγαλύτερες αγκυλώσεις και αντιδράσεις. Και τα γράφει αυτά κάποιος που είναι εκπρόσωπος του επίσημου συνδικαλισμού του κλάδου. Ο κόσμος θα αλλάξει από μερικούς πρωτοπόρους που θα βγουν μπροστά και θα τραβήξουν και τους υπόλοιπους. Σε ένα δεύτερο στάδιο οι οργανωμένες δομές θα χρειαστούν, για να υποστηρίξουν την αλλαγή. Τις θέλουμε δίπλα μας, πιστεύουμε σε αυτές και είμαστε στο πλευρό τους. Αλλά, η ευθύνη είναι του καθενός ξεχωριστά. Κάθε ιδέα, κάθε διάθεση για προσφορά, κάθε πρωτοβουλία που μας πάει ένα βήμα μπροστά τη χρειαζόμαστε για να την αναδείξουμε και να την κάνουμε παράδειγμα προς μίμησιν.
Αυτό το σκοπό ελπίζω να εξυπηρετήσει και ο ιστότοπος αυτός. Να γίνει μια πραγματική κυψέλη ιδεών που θα βοηθήσει τον κλάδο, να επιβιώσει αρχικά και να μεγαλουργήσει στη συνέχεια και στη νέα εποχή. Άλλωστε, ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να προβλέψεις το μέλλον είναι να το κατασκευάσεις!
Καλή μας αρχή!
